پرستار شهیدی که اولین بیمارش مادرش بود

اینها صحبت های برادر شهیده مدافع سلامت فرناز کیهانی است.

فرناز در 27 فروردین سال 1368 در خانواده ی پنج نفره در تبریز چشم به جهان گشود و در 22 آبان ماه سال 1399 بر اثر ابتلا به ویروس کرونا چشم از جهان فرو بست.

وقتی با برادر این پرستار شهید تماس گرفتم، از او خواستم خاطرات خواهرش را بازگو کند، از لرزش صدایش معلوم بود به زور جلوی بغضش را گرفته تا بتواند حرف بزند، سخت است بعد از چند سال، خاطرات خواهری که برایش مادری کرده تداعی شود.

او از بچگی عاشق اسباب بازی های لوازم پزشکی بود

علیرضا کیهانی برادر شهیده فرناز کیهانی در گفت وگو با ایسنا می گوید: پدر و مادرم از اول برای خواهرم روپوش سفید و اسباب بازی های پزشکی می خریدند، زمان کنکور از مهندسی کشاورزی و پرستاری قبول شده بود پدر و مادرم می دانستند پرستاری رشته ی سختی است، راهنمایی می کردند تا کشاورزی را ادامه دهد ولی قبول نکرد گفت از بچگی به پرستاری علاقه دارم.

او می افزاید: اولین بیمار خواهرم، مادرم بود که به سرطان مبتلا شده بود و او با تمام وجود از مادرم مراقبت و نگهداری می کرد.

او ادامه می دهد: در سال 91 رشته ی پرستاری را تمام و به مدت دوسال در بخش ریه بیمارستان امام رضا خدمت کرد.

او با بیان اینکه خواهرم در آزمون استخدامی قبول شد و از سال 1393 در بیمارستان رازی مشغول شد، خاطرنشان می کند: همزمان به عنوان مربی به دانشجویان نیز تدریس می کرد.

کیهانی بیان می کند: نسبت به بیماران خود دلسوز و مهربان بود، حتی اوایل کار خود وقتی بیماری فوت می کرد تا چند روز ناراحت می شد،می گفتیم خب ذات بیمار است یا بهبود می یابد یا فوت می کند.

او با بیان اینکه بیماران را همانند خانواده اش دوست می داشت، می افزاید: در بخش کودکان بیمارستان رازی به کودکان و خانواده هایشان کمک و محبت می کرد.

او ادامه می دهد: دست و دل باز بود با حقوق کمی که داشت با موسسه خیریه محک آشنا شده و ماهانه مبلغی برای کمک به آنها واریز می کرد حتی هزینه ی یکی از بچه های کمیته امداد را نیز پرداخت می کرد و ما از این موضوع بعد از شهادتش باخبر شدیم.

پدر در فراغ فرزندش...

او با اشاره به اینکه مادرم سال 93 فوت کرد، می گوید: پدرم بعد از خواهرم در فراغ او بی تابی کرده و یک و نیم سال بعد به رحمت خدا رفت.

او نفس عمیقی کشیده و ادامه می دهد: من دو خواهر داشتم که حال یکی از آنها را کنار خودم ندارم، فرناز دوسال از من بزرگتر بود و بعد از مادرم برایمان مادری کرد.

راهی که توسط برادرش تدوام دارد

کیهانی می افزاید: چون خواهر بزرگمان بود در درس هایمان کمک می کرد، من کارشناسی ارشد مهندسی مکانیک خوانده بودم ولی به حیطه ی پزشکی هم علاقه داشتم، مدام به من می گفت حیف شد کاش رشته های پزشکی می خواندی، او مشوق راهم شد و اکنون دانشجوی سال سوم پرستاری هستم، انگیزه ای که او به من داد باعث شد تا راه خودش را ادامه دهم.

او می گوید: زمان شهادت در بیمارستان رازی شیفت ثابت بود و بیمارستان امام رضا نیز مربی کارآموزان بود.

او با بیان اینکه چون پرستار شرکتی بود موظف نبود که در زمان کرونا فعالیت کند می توانست فعالیت خود را تعلیق کرده و کار نکند، خاطرنشان می کند: به او گفتیم کار نکن می گفت نه علاقه دارم نمی توانم به خاطر یک بیماری از کارم دست بکشم تا یک هفته قبل از شهادت خود نیز مشغول ارائه خدمت بود.

او از ته دل آه کشیده و می گوید: نبود خواهرم بیشتر از ما به پدرم سخت گذشت چون فرزند اولش بود، نبودش پدرم را نیز از ما گرفت.

او با بغض ادامه می دهد: خواهرم غریبانه از پیش ما رفت، در مراسم خاکسپاری او هیچکس حضور نداشت و پدرم از نحوه ی خاکسپاری کرونایی ها خبر نداشت چند ساعت قبل از مراسم خبردار شد که به چه صورت باید دفن شود.

آخرین مسافرت با فرناز

برادر شهیده کیهانی می افزاید: آخرین مسافرتمان به مشهد دوسال قبل از شهادت فرناز بود که خاطرات خوبی رقم خورد اما فکر نمی کردیم آن سفر، آخرین سفر بدون فرناز خواهد بود.

او به نصیحت های خواهر شهیدش اشاره می کند و می گوید: حرف های او من را به این حرفه کشاند، او می گفت جو این رشته با رشته های دیگر متفاوت است. در سال 1398، 6 میلیون حقوق می گرفت با این حال هیچ وقت دلسرد نمی شد.

کیهانی به مطالبات خود به عنوان یک دانشجوی پرستاری اشاره می کند و می افزاید: چون خودم در این حیطه فعالیت می کنم درد همه ی پرستاران را با پوست، گوشت و استخوان لمس می کنم، متاسفانه قشر پرستاری مظلوم واقع شده اند وظیفه ی اصلی نگهداری از بیماران بر عهده پرستار است اما از لحاظ حقوق و مزایا در مضیقه هستند.

بر اساس این گزارش؛ وظیفه ی پرستار مراقبت است تفاوتی نمی کند که نوزادی یک روزه باشد یا پیری سالخورده. وظیفه دارد هرروز و هر لحظه از آنها مراقبت کند و شب ها بر بالین بیدار بماند حتی اگر چند روز چشم بر هم نگذاشته باشد.

وظیفه دارد با صبوری و مهربانی پاسخ دردها و ناله ها را بدهد چراکه پرستار، وارث صبر زینب(س) است.

خوب است بدانیم،  پرستاران هم گاهی خسته می شوند آنها هم خواسته ای دارند که باید به آنها حق داده و به مطالباتشان توجه کرد.

انتهای پیام